Onze cultuurthema's

De betekenis hiervan is niet zo voor de hand liggend als je wellicht denkt- familie: broeders en zusters in de gemeente. Ja, dat ook, we zijn allemaal kinderen van één Vader enzovoort. Maar deze cultuur gaat uit van de manier waarop God de Vader, God de zoon en God de Heilige Geest met elkaar omgaan. Hoe ze elkaar zien, eren, ondersteunen elk in hun eigen rol en identiteit. Zonder enige concurrentie of hiërarchie of kinnesinne of kapsones. Elke relatie die je maar kan bedenken op aarde heeft de bedoeling om te lijken op de relaties van God de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. We zijn gemaakt naar Gods beeld. Als wij, als Gods kinderen, zo leven met elkaar wat zou dat geweldig zijn. De betekenis van het woord “familie” is om duidelijk te maken dat we in diverse rollen tot elkaar kunnen staan. Soms kan ik tot iemand staan in een moederrol, of een dochter of een zus. En anderen voor mij. We maken de keuze om elkaar als zodanig te ontvangen. Tot eer van God en we hebben er zelf nog plezier van ook!

Dit is wat je in Eldad altijd zult horen: God is goed. Geen sprake van dat je hier ooit zult horen dat God een ziekte in jouw leven wil. Zijn goedheid laat Zijn glorie zien. En vandaaruit willen we leven en groeien. Dit is onder andere de reden dat we hier fan zijn van getuigenissen geven: Gods goedheid aan elkaar vertellen en zo ons geloof opbouwen en God eren.

Nou dit is dé Eldad cultuur, hopelijk herken je dit als je ooit met Eldad te maken hebt gehad. Misschien niet eens zo om te benoemen maar dan toch hopelijk wel in de sfeer die je hier proeft: bij de cultuur van eer gaat het erom dat we in de ander God herkennen en erkennen. We erkennen in de ander iets van Gods karakter en Gods aanwezigheid. Dit is natuurlijk maximaal te zien in hoe Jezus in elk van ons de heerlijkheid van God zag en ons zo belangrijk achtte dat Hij voor ons wou sterven (Fil 2).

God vindt mij waardevol. God vindt die ander, die ik ontmoet, waardevol. Dus hoe praten we tegen iemand? Hoe praten we óver iemand? Hoe voelt die ander zich na een ontmoeting met ons? Je buren, de buschauffeur? Onze reactie op anderen moet gebaseerd zijn op de waarde die God in hen ziet. Zo eren en waarderen we elkaar. En zo hebben we een geweldige invloed in de wereld.

Plezier wordt door iets veroorzaakt buiten mij. Dat kunnen dingen zijn als een zonnige dag, een fijne ontmoeting, lekkere koffie, een lief berichtje. Die dingen beïnvloeden ons positief en geven plezier. Bij deze cultuur gaat het over de vreugde in de Here, zoals Nehemia dat bijvoorbeeld zegt in Nehemia 8:11: de vreugde in de Here, DIE is uw toevlucht.

Vreugde is een diepe, diepe fundering van de houding waarmee je het leven tegemoet treedt. Vreugde kan standhouden, zelfs in tijden van rouw en verdriet. Want je vreugde is gebaseerd op God. Binnenin.

Ook hierin, net als bij alle culturen trouwens, hebben we keuzes te maken. Waar baseren we onze visie op het leven op. En vooral dus: op Wie.

In Wie is mijn vreugde, op Wie is mijn hoop gericht.

Hier wordt mee bedoeld dat we, in onze groei in geloof, steeds een volgende stap moeten nemen. En dat is wel eens uit je comfortzone ja. Maar ja. Jammer dan. Denk niet te snel: mwoi, niks voor mij. Ik doe alleen maar wat ik leuk vind of wat me aanspreekt. Of wat ik ken. Of waar mijn vrienden heen gaan. Ga eens op onderzoek uit. Doe eens heel doelbewust iets omdat het juist niks voor jou is. Dáárom. Om te groeien, want dat is het doel, niet om te laten zien hoe stoer je doet, zo buiten je comfortzone. Maar groeien in je relatie met God. En dat groeien is niet eens het doel op zichzelf, maar dat ik hierdoor invloed heb in de wereld om me heen.

Met deze cultuur willen we het goud in elkaar naar boven roepen. We willen kijken naar elkaar zoals God dat doet. En dat doen we door het eenvoudigweg aan God te vragen, ervan uitgaande dat Hij met ons spreekt. Paulus zegt dat de gave van profetie primair bedoeld is voor het versterken, bemoedigen en troosten van elkaar. Een profetische cultuur veroorzaakt leven door de woorden die worden gesproken en door de manier waaróp die worden gesproken.

Dit staat ervoor dat je niet uit gaat van jouw mening over (de fouten van) een ander en dat je diegene wel even zal vertellen wat er aan mankeert. We leven zelf vanuit genade en zo leven we met elkaar. Juist door liefde en genade veranderen mensen die nog niet helemaal functioneren in hoe God ze ziet. Er wordt van mensen gehouden zoals ze zijn, gewaardeerd om wat er te waarderen valt. En alle rest wordt gewoon met een heleboel genade bekeken en benaderd. En zo versterken we elkaar, vandaar de wat aparte naam: cultuur van genade en versterking

God wil zo graag aanwezig zijn en ís dat dan ook. Aan ons om daar oog en oor en hart voor te hebben. Dit is wat we hier !!bijvoorbeeld!! doen met de aanbidding. Dat gaat namelijk zeker niet over “liedjes zingen” maar over Gods aanwezigheid zien, vieren en vanuit leven. Voor anderen is het een tijd om bijvoorbeeld de Bijbel te lezen, of eens even met God sommige dingen door te spreken. Je kan een schetsboek en potloden meenemen als dat bij je past en op je plek, of aan een tafel jouw ding doen in Gods aanwezigheid. Soms schrijven mensen in een dagboek. De kinderen rommelen hier vooraan wat rond en krijgen zo de sfeer mee waar het allemaal om gaat. Heerlijk om zo op te groeien!

We kunnen er heel moeilijk over doen, dat gebeurt ook onder theologen, maar als je Handelingen leest met alle coole wonderen en tekenen: was dit het gewone, dagelijkse christelijke gemeenteleven. En zo werd het evangelie enorm wijd verspreid. Misschien is het woord “bovennatuurlijk” -een ooit door Thomas van Aquino geformuleerde scheiding- niet helemaal terecht, want daarmee maak je het “bovennatuurlijke” te veel een ver van je bed show. Wij zijn burgers van het koninkrijk van God, dragen Jezus overal waar we gaan. Eigenlijk heel natuurlijk dus, dat bovennatuurlijke.

Dit gaat over het verkondigen van het evangelie- we zijn allemaal geroepen om het evangelie rond te dragen. O, wacht eens: we drágen allemaal het evangelie rond! Zonder dat we er ons best voor doen. Want het is wie we zijn; een wandelend getuigenis van liefde en rechtvaardigheid. Het gaat helemaal niet zo om jou, maar om de aanwezigheid van Jezus in jou. Hier is de cultuur van eer ook van belang: de mensen die je ontmoet zijn, inderdaad, mensen, geen projectjes die je tot bekering moet brengen. Het kernwoord bij deze cultuur is liefde.

De voornaamste gedachte achter de cultuur van vrijgevigheid is dat God zelf vrijgevig is. En dat wij op Hem lijken. En nee, dan bedoelen we niet geld geven en de discussie over de tienden enzovoort. Maar over wie we zijn. Vrijgevigheid klinkt inderdaad ook alsof het over geld gaat. En zo wordt het ook gebruikt in onze taal. Aangezien de culturen geformuleerd zijn in Bethel kijken we naar het Engelse woord: generosity. De oorspronkelijke betekenis van het woord generosity is: van adellijke afkomst. Als je van adel was, was je rijk, maar werd je ook verondersteld met deze rijkdom niet alleen maar jachtpartijen te houden, maar ook voor de armen te zorgen, of voor scholing, of een mooi kerstfeest organiseren voor je personeel enzovoorts. Adel doen we nu wat lacherig over, maar het was met recht “noblesse oblige”, behalve adellijk bloed in de aderen was er ook sprake van een adellijkheid van geest. Omdát je dus van adel was. En kijk! We zijn bij de kern van de cultuur van vrijgevigheid. Wij hebben ook “adellijk” bloed door de aderen, sterker nog, koninklijk bloed, sterker nog: een koninklijke geest. Toepasselijk is hier het woord: royaal, koninklijk. Als synoniem van vrijgevig.

En dán gaat het dus plotseling over onze identiteit. Want wij zijn koninklijk, door onze God.

En dat verandert alles, althans, naar onze mening. Want dan hebben het helemaal niet meer over de handeling van het geven. We hebben het zelfs niet over de houding achter het geven, je weet wel, 1 Kor 13: al ware het dat ik alles tot spijs uitdeelde, als ik de liefde niet had dan is het zinloos.

Maar over de identiteit áchter die houding die dan weer áchter die handeling zit. De voornaamste gedachte achter de cultuur van vrijgevigheid, van royaal zijn, is dat God zelf vrijgevig is, Royaal. En dat we op Hem lijken. Want we zijn naar Zijn beeld geschapen. En door Jezus zijn wij deel van de goddelijke natuur. We hebben Gods DNA (2 Petrus).

Het kennen van de Bijbel en de principes daarin is heel belangrijk. Maar het gevaar is dat het leidt tot theologische feitenkennis, gelijk hebberij en discussie, want we verzamelen ons dan in groepen rondom (onze) theologische waarheden. En gaan dan boos, of op zijn minst verongelijkt, uit elkaar als dat niet meer overeenstemt. Deze cultuur staat ervoor dat je kennis van het Woord dient te leiden tot een relatie met God. De lens van ons Bijbel lezen is Jezus- door Hem leren we de Vader kennen. (Joh 8:9). Zorg voor een goed fundament in je begrip en je kennis van de Bijbel. En! ken de Heer van het boek. Geest én Waarheid. Het is Gods liefde voor ons wat überháupt de reden is van ons bijbel lezen.