De afgelopen weken viel me op dat in een paar verschillende magazines die bij ons in de brievenbus belanden er een gelijksoortig onderwerp ter sprake kwam. Het ging hierin over de zorg die een aantal mensen hadden over het individualistische geloof wat mensen hebben. Er werd daar als voorbeeld genoemd dat veel liederen “ik” gericht zijn, met name in de evangelische hoek.
Uiteraard was de teneur van de schrijvers dat het meer vanuit de gemeente, het “wij” zou moeten gaan. Dit sprak me aan omdat ik (…) me daarin wel kan vinden. Soms vind ik het een gemiste kans dat de liederen waarin wij God eren vanuit ik gezongen worden (Ik verhoog U), terwijl het in een gemeente situatie ook prima in meervoud kan (Wij verhogen U). Dat komt voor mij altijd veel krachtiger over dan alleen van mij.
Ik dacht leuk dit Bijbels te gaan funderen door te kijken naar de Psalmen, maar daar werd ik nu niet bepaald in bevestigd. Een snelle scan van de Psalmen levert 42 Psalmen op die vooral gaan over de persoon God, 66 Psalmen waarin de “ik” persoon het woord heeft en 42 Psalmen die vanuit het wij/volk geschreven zijn. Daarbij gaat het in de ik/wij Psalmen vooral over de relatie met God. Dus daar gaat de onderbouwing van mijn pleidooi om meer vanuit “wij” te zingen ?.
De Bijbel laat in de grote lijn overigens wel zien dat het God niet alleen om de individu gaat, maar vooral om het volk van God en Zijn gemeente. Dat we zingen vanuit “ik” is prima, als het maar bijdraagt aan opbouw van jezelf en je daarmee Zijn gemeente nog beter kunt dienen. Dat klinkt als een variant van onze visie: Het meebouwen aan community met integratie van de hemelse cultuur waarin mensen gelegenheid hebben om heelheid te ontvangen, om toegerust en getraind te worden met impact daarvan op mensen, steden en onze wereld.
Sijbrand
