De crises vliegen je om de oren als je de laatste tijd het nieuws aanzet. Het maakt me onrustig. Niet omdat ik ze als tekenen van een op handen zijnde Eindtijd interpreteer. Eerder omdat het allemaal ruis op de lijn is. Het leidt tot onzekerheid. Voorheen hadden ‘we’ als samenleving de kerk om op terug te vallen, als rots in de branding en baken van hoop in onzekere tijden. Maar ook de kerk als verbindende factor in de maatschappij is aan erosie onderhevig, en wat dat betreft is ook de toekomst van de kerk onzeker. Wat we doen, doet ertoe, maar wat we laten, doet er ook toe.
Ook in je persoonlijk leven kan het stormen. Onzekerheid over je werk, je huishouden, of over je gesteldheid. Iedereen heeft wel momenten dat je door de bomen het bos niet meer ziet. In de natuur- en wiskunde hebben ze hier een oplossing voor bedacht: als alle variabelen in een vergelijking alle kanten op schieten, hebben we altijd nog de constante. Een constante is een uitdrukking van onveranderlijkheid; een grootheid die een niet veranderlijke waarde heeft, en die niet afhankelijk is van andere parameters. Nu ben ik niet zo goed in de exacte wetenschappen, maar het helpt me begrijpen hoe ik Jezus kan zien als ik het nieuws volg, over de kerk nadenk, of me door mijn eigen beslommeringen heen worstel. De Onveranderlijkheid zelve.
“Constant in the trial and the change, this one thing remains,” wordt in dat bekende aanbiddingsnummer gezongen. Your Love. Ik zie dat niet altijd, vertroebeld als mijn beeld soms is door alle variabelen. Ik hoor Hem niet altijd, door alle ruis op de lijn. Maar zoveel vertrouwen in de exacte wetenschappen heb ik dan nog wel: de Constante wordt niet beïnvloed door externe factoren. Hij is er. Constant.
Patrick