Of ik mee wilde te padellen? Te wat? Het had niets te maken met roeien of fietsen (peddelen), en ook niets met wat een ceremoniemeester (Pedel) in een Academiegebouw doet. Nee, het ging om een combinatie van tennis en squash, ofwel, lekker een balletje over een net meppen en als-ie tegen de muur komt, ook niet erg, gaat het spel gewoon door. Of, nou ja, vaak. Ik heb weleens getennist vroeger, en verkeek me wat op de toch wat stroevere ondergrond. Knie open. Nu zal je denken: waar leidt dit allemaal toe?
Nou, korstjes. En uiteindelijk: herstel, maar wel met een litteken. Een analogie van het leven, kun je zeggen, waarin pijn soms in een oogwenk ontstaat en de aanleiding snel weer voorbij is, maar het ongemak langer blijft voortduren. Maar waarin God ook aan het werk is. Peter Helms illustreerde dit onlangs bij ons, maar ook Chris Green bijvoorbeeld spreekt hierover. Hij zegt: God is met ons allemaal bezig in een voortdurend proces van herstel, dat je hele leven duurt, en pas volmaakt wordt na je fysieke dood. Een bloedend of etterend wondje is vervelend, en het lostrekken van een vastgekoekte pleister ook. Korstjes jeuken.
Maar onder het oppervlak ontstaat er iets nieuws waar iets weggenomen was, huid in dit geval, en kun je uiteindelijk weer hersteld verder. Soms gebeurt dit spontaan en als een wonder, vaak is het een langdurig proces, en blijven littekens achter. De wereld is niet perfect, maar we bewegen wel naar meer en meer eenheid in Hem. Het is fijn om dat samen te doen. Als je korstje jeukt, jeukt het toch gevoelsmatig wat minder als iemand anders tegen je zegt: goh, wat jeuken die korstjes toch hè? Iedereen draagt iets mee. Laten we elkaar blijven vasthouden in ons voortdurende herstelproces in Hem.
Patrick
