“What do we do about death? Why do tragic things happen to us?” Eenieder kan na bijna twee jaar ‘Restoring the Shack’ video’s in de communitygroepen het introductiestukje van Paul Young wel ongeveer dromen. De vraag is echter of we na twee jaar ook een meer bevredigend antwoord op dat soort vragen gevonden hebben. Temeer in de situatie die nu in Oekraïne gaande is. En nog los van persoonlijk en veelal verborgen leed dat in onze eigen levens plaats kan vinden. Fysieke of emotionele lasten die we met ons meedragen, soms maar weggestopt onder het mom van berusting.

En toch knaagt het dan. “Waarom is dit mijn deel?” En: “Waar is Jezus in mijn eigen lijden?” Moeilijke vragen. Het antwoord ligt in het Antwoord, maar ook het ultieme offer is niet altijd verzachtend. Ik zal niet zeggen dat het makkelijk is om Jezus’ voltooide werk op ieder moment actief te zien opereren in je persoonlijke omstandigheden. En soms zou je het ook gewoon willen uitschreeuwen. Zoals Paul Young zegt in de video’s: “Loss doesn’t make any sense.” Sommige dingen zijn ook amper te begrijpen.

We hebben een God die – tenzij je Jezus als zodanig ziet – meestal niet voorziet in ‘quick fixes’; in vlugge oplossingen. Herstel is een proces en vindt plaats door relatie – soms ook je relatie met God zelf. Ook dat is een proces. In de video’s springt in één van die tussenstukjes die buffel over die sloot. Haalt-ie het of haalt-ie het niet? Da’s geen moeilijke vraag. Na zoveel video’s kennen we de afloop. Het is het symbool van die Ene God, die de sprong naar de vereenzelviging met ons mensen genomen heeft. En de andere kant heeft gehaald, de afscheiding heeft overwonnen. In alle ellende is dát de zekerheid, dat God aan onze kant staat.

Patrick