Prikstok

Een van mijn jeugdherinneringen aan Texel is dat ik een keer met een zak opgeruimde vuurwerkresten bij het gemeentehuis ben geweest, daarvoor een lootje kreeg, en vervolgens iets won in de trekking. Het zou zomaar een Jantje Beton-actie geweest kunnen zijn, om kinderen aan te moedigen er iets anders mee te doen dan het opnieuw proberen af te steken. Het viel me dit jaar in aanloop naar de jaarwisseling al op hoeveel rommel er op straat lag, nog zonder alle uitgebrande potten die nog zouden volgen. We hebben sinds vorig jaar via Schone Helden een aantal prikstokken in huis gehaald om zwerfafval op te ruimen in de buurt.

Nu de hond na de Slag om Oudjaarsdag weer naar buiten durfde, besloten we dus maar van de nood een deugd te maken. Zelf kwamen we niet verder dan een klein doosje sierfonteintjes van de Hema, om de kinderen wat te begeleiden voordat ze zelf pyrotechnici in de dop worden. Liefst boycotten we het helemaal, want het zou je 14-jarige maar zijn die een NOS-pushbericht haalt. Mijn hart huilt daarom. Dus beter jong goed geleerd dan oud onverstandig gedaan, dachten we. Maar nadat de resten daarvan allang in de eigen afvalbak lagen, hebben we alsnog zes volle vuilniszakken uit het park gevist. Met andermans afval.

Voor de kinderen een mooi ‘heitje voor een karweitje’ (om nog maar eens iets uit de oude doos op te rakelen), voor mij een bron van verbazing, frustratie en moedeloosheid. Oprapen blijkt voor velen weer vele malen moeilijker dan weggooien. Maar, daar troost ik me dan maar mee, Jezus kwam ook om andermans afval op te rapen, zonder dat Hijzelf nu veel aandeel had in het ontstaan van de rotzooi. En dus pak ik mijn prikstok op en volg ik. Goed voorbeeld doet volgen?

Patrick