Een haas schiet door het veld als het boemeltje erlangs komt rijden. Het is zwaarbewolkt als ik uit het raam van de trein kijk. Wat een verschil met de voorbije twee dagen, die welhaast tropisch waren. Het kan verkeren. Kenmerk van klimaatverandering: extremen worden extremer. Toch vanochtend maar besloten om een jas mee te nemen voor mijn studiereis naar Berlijn.
De zomer komt in zicht, en waar veel mensen de donkere dagen in november deprimerend en uitzichtloos kunnen vinden (de lente is ver weg), heb ik dat juist vaak met de zomer. Niet zelden heb ik ergens tijdens de zomervakantie een avond dat ik in de tuin ga zitten en voor me uit staar. Geen zin om hard te lopen. Geen zin om te lezen. Tom die de Tour niet rijdt. Waar kom je je stoel dan nog voor uit? In de drukte van het najaar kom ik dan weer tot leven, ontstaan de snode plannen voor het nieuwe seizoen.
Seizoenen – daar gaat het in de kerk ook wel over. Perioden van geestelijke doorbraak, of juist stilstand, contemplatie. Soms achteruitgang, degradatie. Het kan verkeren. Veel van onze stemmingswisselingen zijn we geneigd aan God toe te schrijven, vooral als het even wat minder gaat. Maar ik geloof dat het met God net zo gaat als met klimaatverandering. Er kan soms een extra natte herfst of een bijzonder koude winter tussen zitten, maar over het algemeen wordt het op de langere duur een graadje of twee warmer. Het verschil is echter dat ons dat bij het klimaat zorg moet baren, terwijl Gods seizoenen ons hoopvol mogen stemmen. Het is een ontdekkingstocht met Hem die op en af gaat, maar gemiddeld genomen omhoog. De haas schrikt op van de trein, maar steekt het veld over, richting de horizon, nieuwe ontdekkingen tegemoet.
Patrick