Hoe lang is het voor jou geleden dat je qua leeftijd voor ‘tiener’ door het leven mocht gaan? Voor mij startte die periode voor de millenniumwisseling, en voelt de muziek uit die tijd intussen als nostalgie als die eens op de radio voorbijkomt. We zijn nu een aantal maanden op weg met onze tieners, en onze groepsnaam is intussen verbasterd van Eldad tieners naar E-tieners naar E.T. Op Whatsapp prijkt als profielplaatje het bruine, ovale hoofd van Steven Spielbergs Extra-Terrestrial – over nostalgie gesproken.
Eigenlijk is de naam heel toepasbaar: Extra-Terrestrial – Niet-Van-Deze-Aarde; ook de tieners zijn in de Eeuwigheid met Hem verbonden, en gaan in hun komende decennium de spannende vraag aan of ze hier op aarde die wandel met Hem bewust willen maken. Ons verlangen is om ze in alle ontspanning, vreugde en camaraderie op die tocht te vergezellen, ze mee te nemen in hoe community-zijn er voor ons uitziet: in de bios, in de bowling, op de skatebaan, op het terras, en recent in het klimbos. Je merkt dat het enthousiasme en de vrijheid groter wordt, dat ‘iets van de kerk’ ook weer leuk kan zijn na twee jaar online, hybride, of iets daartussenin. Is niet altijd gemakkelijk geweest, niet voor ons, en zeker ook niet voor hen. Met elkaar optrekken, samen die weg gaan naar steeds hogere plateaus in de boomtoppen. Durf ik dit wel?
We zijn allen gezekerd in Christus, onze ‘lifeline’, maar je zult zelf die stap moeten nemen om te ervaren dat het touw niet breekt, dat Hij je niet loslaat. Ruimte om jezelf te zijn, op een stralende nazomermiddag bij meer dan 20 graden raampjes open en ‘Jingle Bell Rock’ op standje meer dan 20 door de speakers van de auto. Meedansende automobilisten naast ons. Trots op de tieners. Genieten geblazen met ze.
Patrick