Er zijn blijkbaar mensen die gek op kamperen zijn. Ik behoor daar niet toe, maar ken wel mensen die rustig de hele zomer op een camping kunnen zitten, bij een tent, en die letterlijk een krat – ik herhaal: een krat – boeken meenemen om tijdens die vakantie allemaal te verslinden. Daar kan ik dan wel jaloers op zijn: de tijd hebben om rustig een boek te kunnen lezen in de vakantie. Ik neem me altijd voor om een goed deel van mijn leeslijst weg te werken tijdens de zomerstop, en in de regel mondt dat dan uit in een teleurstelling.
Zo ook deze zomer. Ik ben weer honderd bladzijden verder in een boek dat ik al sinds 2016 in mijn bezit heb, maar ik heb toch echt nóg een zomer nodig om dat boek geheel uit te krijgen. Wie weet volgend jaar. Nu ben ik er deze zomer echter achter gekomen dat grote stapels leeswerk verzetten ook helemaal niet de bedoeling is van vakantie. Het woord vakantie schijnt zijn oorsprong te vinden in ‘Vacare Deo’ – leeg worden ten opzichte van God. De tijd nemen om te onthaasten van het dagelijkse bestaan, alle zorgen van werk en kerk en gezin en wat meer van je af te laten glijden, en tot rust te komen in Zijn aanwezigheid.
Nu is dit bij-Jezus-zijn-en-leven ons natuurlijk niet onbekend, maar de vakantie zou daar bij uitstek geschikt voor moeten zijn. Ik weet van mezelf dat ik daar niet zo goed in ben: tot rust komen in de vakantie. Maar ik kan nu met goed fatsoen tegen mijn stapel boeken zeggen dat ze nog maar even geduld moeten hebben. Vakantieplannen maken met God, in plaats van een leeslijst, een nieuwe beleving. Ook wel spannend. Misschien stuurt Hij me volgend jaar wel naar de camping.
Patrick