Wind mee

In een reactie op Strava bij één van de fietsritjes van Patrick waar hij nogal klaagde over de tegenwind, kwam ik met wat tips voor het fietsen. Bijvoorbeeld start je rondje altijd met tegenwind, zodat je als je terug gaat naar huis je het laatste deel wind mee hebt, dat is een stuk aangenamer.

Mijn reactie sloot ik af met een verwijzing naar het geloof. Het is beter om met Gods Geest mee te waaien dan er tegen in te ploeteren. Iets wat spontaan uit mijn typende vingers kwam. Ik bleef er wel lang over kauwen. Hoe zit dat bij mij eigenlijk? Laat ik me inderdaad met Gods Geest meewaaien of ploeter ik tegen Hem in?

Ik ben er nog steeds niet uit, vooral ook omdat ik heel vaak helemaal niet zo bewust bezig ben met de Heilige Geest. Aan de andere kant probeer ik best vaak mijn eerste gedachte serieus te nemen, omdat ik gemerkt heb dat dit toch wel vaak een gedachte is die sowieso dichter bij Gods Geest zit, dan mijn vervolg redenatie daarna. Ik heb ooit eens tijdens een theatersport avond gezegd dat theatersport me ook echt heeft geholpen om die eerste gedachte serieus te nemen. Niet alleen tijdens het spel, maar sowieso in het leven.

Met de Geest mee waaien is natuurlijk altijd beter dan tegen Hem in ploeteren. Misschien moeten we vaker bedenken dat als er het even niet zo goed lijkt te gaan of we dan met de Geest meewaaien of juist er tegen in ploeteren. Net als fietsen, het gaat makkelijker als je wind mee hebt.

Sijbrand