Dit is natuurlijk best een flauwe titel, maar ik meen het wel. De laatste tijd vind ik het uitermate lastig om te leven vanuit de Hoop die in ons is. Dit geldt voor de ontwikkelingen op het wereldtoneel, ontwikkelingen in ons land, maar ook in mijn persoonlijk leven. Soms lijkt het allemaal hopeloos. Oorlogen die maar niet ophouden, politiek gezeur in ons land over de verkeerde dingen en vervelende gezondheidsberichten in mijn familie.

 

De vorige paus heeft dit jaar uitgeroepen tot een jubeljaar, een jaar van hoop. We werden door deze paus opgeroepen om pelgrims van hoop te zijn. Een mooi streven, maar het is o zo moeilijk. Terwijl ik weet dat als wij hoopverleners zijn in deze wereld, we ook echt invloed hebben. Ik las ergens: degene die het meeste hoop heeft, heeft de meeste invloed.

 

Dan komt bij mij een variant van de roep van de vader in Marcus 9:24 naar voren. Hij riep het uit: “Geloof kom mijn ongeloof te hulp”, toen Jezus aangaf dat door geloof alles mogelijk is om zijn kind te bevrijden. Ik krijg de neiging om nu te roepen: “Hoop kom mijn hopeloosheid te hulp!”. En dat dan net als bij deze vader Jezus de situatie naar Zijn hand zet. Jezus is de hoop van de volken, dus ook voor mij. Ik hoop (…) dat Hij ook de soms hopeloze situaties ook naar Zijn hand zet.