Eldad kind

Mijn wereldje is nog klein en ik zit op schoot.

Mijn wereldje is groot genoeg en vanaf die schoot zie ik een heleboel: grote mensen en kleine die van alles doen en zeggen. Maar ík hoef nog niks, want ik ben nog klein. Ik zit op schoot en dat vind ik fijn.

Inmiddels een klein beetje groot, wil ik soms af van die schoot en heel voorzichtig zetten pappa of mamma me neer. Ik kruip waar ik gaan kan, nieuwsgierig mijn wereldje verkennend, maar wel steeds even opkijkend naar pappa of mamma, die me trouwens toch wel in de gaten houden.

Dan kruip ik waar ik niet gaan kan en dan zijn ze er als de kippen bij en pakken mij. Ze geven me een knuffel en houden me weer even op schoot, maar ik ben nu een beetje groot en ik wil weer verder op de grond.

Nog weer een stukje groter kan ik al op eigen benen staan, wat wankel weliswaar, maar toch… Net als ik is ook mijn wereld een stukje groter en ik vind het leuk om te zien hoe ver ik kan gaan. Ik voel ze wel op mijn rug, de wakende ogen van pappa en mamma en ze halen me toch weer terug als ik ga waar ik eigenlijk niet mag.

Steeds groter word ik. Steeds groter wordt ook mijn wereldje. Steeds groter ook de vrijheid die ik krijg.

En weet je wat ik zo leuk vind? Ze gaan me niet meer achterna. Ze roepen me niet meer terug. Ze zien me wel, o ja. Maar ik voel me veilig en geliefd en ik durf steeds verder te gaan, steeds meer uit te stappen.

Maar weet je wat ik wél doe? Vaak ren ik even terug naar pappa of mamma om een dikke knuffel te halen en dan ga ik weer, veilig en geliefd!

Ik ben een Eldad kind, door de Vader bemind!

Marjorie.