De oom van Peter Parker vertrouwde hem al toe: hoe groter je invloed, hoe groter je verantwoordelijkheid. En met dat gewicht op zijn schouders suist Spiderman door de nacht. Bij mij is het vooral mijn hoofd dat ’s nachts nogal eens wil suizen, en mijn lieve vrouw vatte het laatst treffend samen: toen we nog energie hadden, was er geen druk, en nu is het precies andersom.
We worden vaak ’s nachts wakker dóór een van de kinderen, maar vervolgens liggen we wakker óm wat ons aan het hart gaat. Dat deden we al bij de aanslagen in Parijs op de Bataclan, ruim zes jaar geleden. Dat deden en doen we rondom verdrietige situaties in ons eigen midden, en dat blijven we doen. Het lijden in de wereld komt en gaat, en ook mensen komen, en blijven al dan niet, of gaan. Kome wat komt, maar ons gaat het niet in de koude kleren zitten. En ook die eeuwige twijfel: doen we het wel goed genoeg? Kunnen we brengen wat er nodig is? En is dat aan ons? Wat is de zin van dit bestaan? En hoe kunnen we dit verwoorden in onze maatschappij?
Grote vragen. “M’n hoofd zit in de toekomst, m’n lichaam in het nu” rappen The Opposites in ‘Slapeloze nachten’. Schaapjes tellen biedt vaak geen soelaas. Maar starend naar de hemel, blijft Jezus in de buurt. Meer nog dan door de onmetelijkheid van het hemelgewelf, raak ik onder de indruk van de mens Jezus Christus, die met ons en om ons lijdt. Die geen menselijke emotie vreemd is. Die er vast een radicaal andere kijk op macht en verantwoordelijkheid op na houdt. En zo suist de Heilige Geest door de nacht, en Papa vertrouwt ons toe: kom maar bij Mij, de piekeraars en de slapelozen.
Patrick