Een van de dingen die ik persoonlijk hoog in het vaandel heb staan is: ‘practice what you preach’. Niets zo tenenkrommend als A zeggen en vervolgens B doen. Zéker als dat met een moreel geheven vinger gaat (en de realiteit dan nóg aanstootgevender is). Afijn, dit alles ter inleiding om gelijk maar met een bekentenis te komen.
Opvoeding; ik vind het verdraaid lastig. Soms vinden de kinderen ons het meest verschrikkelijke gezin allertijden, maar weet je dat dit het moment is om voet bij stuk te houden omdat zoon- of dochterlief dan een interessante les kan leren. Niet zelden voel je aan dat je gewoonweg zélf iets niet goed gedaan hebt. Ook dan zijn er belangrijke lessen te leren, als het je lukt om door het stof te gaan en sorry te zeggen. Niet makkelijk, zeker als je dat zelf nooit goed geleerd hebt. Lily Crowder, de vrouw van John, heeft een boekje: ‘Grace for the contemplative parent’; genade voor de beschouwende ouder.
Genade, ja, hebben we wel nodig. Beschouwend, contemplatief, mwa. Broeder Lawrence liet optekenen: “De tijd van werken verschilt bij mij niet van de tijd van gebed; en in het lawaai en gekletter van mijn keuken, terwijl verschillende personen tegelijkertijd verschillende dingen roepen, bezit ik God in een zo grote rust alsof ik op mijn knieën zat.” Nou, kom eens bij ons eten, zou ik zeggen. Ik ben geen heilige, liever ‘preach what you practice’ wat dat betreft.
Als Eldad hebben we wel eens dagen georganiseerd om hier met elkaar over te spreken, ervaringen uit te wisselen, elkaar aan te moedigen. Ik zie ernaar uit dit weer te doen. Als onze kinderen en tieners kunnen zien hoe we bij Jezus’ genade fouten maken en vooruit struikelen, is dat dan niet het beste voorbeeld dat we ze kunnen geven?
Patrick
