Gezien op de Speld, een satirische nieuwssite: “Groep witte mannen halverwege de 30 heeft leuk gesprek maar maakt geen podcast.” Veroorzaakte bij mij een smakelijke lach, dat sowieso goed is en een vrucht van Gods geest, zo legde Ton Heemskerk uit in de podcast van The Wave Katwijk. Podcasts. Net zoals een Big Mac eten en naar de IKEA gaan heeft het luisteren van podcasts heel lang bovenaan mijn lijst gestaan van dingen die ik nog nooit had gedaan. Ben je de hele dag al aan het luisteren en vergaderen geweest, ga je op weg naar huis of ’s avonds thuis op de bank ook nog eens voor je lol naar met elkaar pratende mensen luisteren. Ik heb dat nooit gesnapt.
Maar goed. Ieder zichzelf respecterende organisatie behoort natuurlijk een podcast te hebben, te investeren in zo’n soort haardroger op een standaard waar je dan in moet praten, en het liefst dat te streamen via YouTube zodat iedereen ook nog je Xenos schilderijtjes op de muur erachter kan bewonderen. En ik maar ouderwets columns schrijven – wie leest die als je ook podcasts kunt luisteren? De postduif is niet ver. Recent heb ik me er toch aan gewaagd. Om te luisteren dan, niet om zelf op te nemen. Om precies te zijn deze: Rethinking God with Tacos, met als gast niemand minder dan Paul Golf.
Hoewel het in grote lijnen voldoet aan de ‘tongue-in-cheek’ beschrijving van de Speld, spreekt het me toch aan, met name omdat het gelegenheid geeft nieuwe openbaringen met elkaar te delen op een relationele manier, met iedereen op de wereld, en ieder op zijn of haar eigen gekozen moment. Jezus sprak zelf in de tempel, maar had toch de Heilige Geest nodig om een breder luisteraarspubliek te trekken. Misschien moet ik mijn communicatiemethoden ook maar eens herzien.
Patrick
