Nu het eindelijk lekker voorjaarsweer is, wordt het gemakkelijker je te motiveren om actief bezig te zijn in de buitenlucht. Goed voor lijf en leden, goed voor de ziel en de geest. Althans, zou zo moeten zijn. Voor mij neemt dit traditiegetrouw de vorm van hardlopen aan. Als ik loop, komt de inspiratie makkelijker. Dat heeft een fysiologische en neurologische verklaring -iets met endorfine en hersengolven- maar je kunt ook zeggen dat de Geest eenvoudiger stroomt. In een wereld met zoveel afleiding en schermtijd, is een uurtje buiten contempleren op tempo best fijn.
Zo ontstaan de grootste dromen en ambities, en zien ogenschijnlijk grote problemen er na een rondje rennen ineens een stuk kleiner uit. Stuur een futurist en een preterist een uur in de hardloopschoen de hei op, en ze komen als broeders terug. Een hardlopende schrijver merkte eens op dat er toch een merkwaardige correlatie zit tussen het neergaan van kerkbezoek en het opkomen van de joggingsrage. Zo hebben velen de kerkbank ingeruild voor de hardloopschoen. De ene religie voor de andere. Lopen, langzaam en ver, is onze eerste natuur.
Lijkt me echt vet, zo naakt als Adam achter Eva aan door de bossen rennen. Op blote voeten, heerlijk. De voet, volgens Da Vinci het summum van de geïnspireerde creatie van het menselijk lichaam. We zijn in ons veelal zittende bestaan toch ver losgezongen van die hemelse realiteit. “Hij loopt, maar wordt niet moe, hij rent, maar raakt niet uitgeput,” Jesaja had het dondersgoed door.
Zullen we afspreken dat we voortaan eerst een uur naar buiten gaan, voordat we een kortaf appje sturen, of ons mengen in een social media discussie? Zou een hoop gedoe schelen. Of als community groepsavond: uurtje wandelen bij ondergaande zon, dan een ijsje in het centrum? Ik wil hierin wel voor(t)gaan.
Patrick