Het is weer bijna Pasen, het feest van het Leven. Deze week is het de lijdensweek, waarin we de aanloop naar dit geweldige feest van overwinning vieren. Ik las onlangs weer de passage dat Jezus met zijn discipelen naar Getsemane ging. Dit is te lezen in Marcus 14: 32 – 42. Ik werd getroffen door de menselijkheid van Jezus in dit gedeelte. Jezus voelde zich onrustig, angstig en wilde dat Hij de beker niet hoefde te nemen. Heel menselijke reactie allemaal.
Iets wat door Paulus in de brief naar de Filippenzen nog eens bevestigd wordt. In hoofdstuk 2: 6 – 8 staat dat Jezus mens geworden is en afstand deed van zijn aanspraak om gelijk aan God te zijn. In het gebed van Jezus in de tuin laat Jezus wel de loop van de gebeurtenissen over aan God. Volledig afhankelijk van Zijn Vader.
Wat mij deze keer in de gebeurtenis met de discipelen trof is dat Jezus aan Zijn discipelen vroeg om te waken en te bidden, samen met Hem. Hij zocht in Zijn moeilijkste tijd ondersteuning van mensen om Hem heen. Hij wil relatie met ons, ook in deze tijd. Dat blijkt moeilijk voor de discipelen, ze vallen in slaap. Confronterend, want hoe vaak vallen wij in slaap als Jezus ons wil betrekken in Zijn plannen? Of hoe vaak vallen wij in slaap als mensen in een moeilijke periode van hun leven zitten? Dan merk ik bij mijzelf dat mijn geest er wel wakker voor wil blijven, maar ik dan toch weer in slaap val.
Met Hem waken en bidden, het klinkt makkelijk, maar is toch o zo moeilijk. Wakker worden of blijven voor de problemen die er zijn in onze directe omgeving. Bidden, sowieso niet mijn sterkste punt, voor de problemen in deze wereld. Hoe vaak moet Jezus ons nog wakker maken om met Hem te strijden tegen de dood om zo samen met Hem het nieuwe leven te kunnen vieren?
Sijbrand
