Tijdens een biertje na afloop van een improvisatie theater training kwam het gesprek op de vragen waar het in het leven om draait. Iemand kwam tot de conclusie dat alles uiteindelijk met liefde te maken had. Dat bevestigde ik en dat liefde voor mij gelijk staat aan God. God is Liefde, Liefde is God. Het werd van mij geaccepteerd, zonder dat er op door gegaan werd. Prima.
Een ander bracht in dat het vooral gaat om “worden” en dat we nu te veel bezig zijn met het “zijn”. Het zou veel meer moeten gaan om het worden. Ergens begreep ik het op dat moment, want ik ben erg van het steeds verder ontwikkelen, dus worden in plaats van zijn is dan zeker iets wat me aanspreekt. Er was daarnaast bij mij ook een gevoel van “er is nog iets anders”.
Nadenkend hierover bedacht ik me (natuurlijk na afloop van het gesprek) dat het inderdaad gaat om “worden”, maar wel vanuit een gegrond “zijn”. Ik ben een geliefd kind van God, dat betekent niet dat ik niet meer hoef te “worden”. In de relatie met God is er nog veel te ontdekken. We zijn dus kinderen van Hem én we moeten ook kinderen van Hem worden. Simpel alleen de titel van kind zijn krijgen, is niet genoeg. Kinderen “worden”, ze groeien, ontwikkelen en worden een uniek persoon. In dat worden zijn ze al die tijd ook kinderen van hun ouders.
“Worden als een kind” zeggen we wel eens als het over onze relatie met God gaat. Ja, dat klopt: we moeten kinderen van Hem worden, groeien, ontwikkelen en een steeds diepgaandere relatie met onze Vader opbouwen. We zien het vaak als een soort terug gaan naar je kindertijd, maar het worden is, bedacht ik me, juist ook meer en meer door hebben en ervaren wat het kind van Hem zijn echt inhoudt. Dan worden we volwassen kinderen vanuit de wetenschap dat we geliefde kinderen van Hem zijn.
Sijbrand
