Mijn zus kwam enige tijd geleden met het lumineuze idee om onze extravert in huis een Bluetooth speaker met discolampjes en microfoon cadeau te geven. Toen na een poos de nieuwigheid daar wat vanaf was, waren wij daar als ouders bepaald niet rouwig om. Maar recent zijn de speakers weer tot leven gekomen nu we bedacht hadden dat je ook gedownloade mp3’tjes (foei) via een usb-stick (old school) daar op af kon spelen. De e-tieners laatst helemaal in de war: hoe kan een bluetooth speaker iets afspelen zonder gekoppelde smartphone? Haha.
Afijn, we zitten weer in de muziek, en iedere dag horen we dezelfde liedjes: van Claude, Flemming, Susan en Freek, dat slag. Het past wel bij de tijd van het jaar waarin ook alle hitlijsten op de radio voorbijkomen. Radio 10’s Top-4000, Radio 2’s Top-2000, Q-Music’s Lijst van je Leven. Het is steeds hetzelfde liedje. En eigenlijk geldt voor ons kerkjaar en de aanbiddingsliederen die we zingen weinig anders. Het is de vraag of dat erg is. Het verhaal blijft hetzelfde, en wij veranderen steeds meer naar Jezus’ beeld, waardoor we dezelfde verhalen en liederen toch telkens opnieuw kunnen horen.
Sijbrand deelde eens uit een boek (Willem Jan Otten, “Zondagmorgen”) over het evangelie het volgende: “Elke mis is de theatrale, aandachtige voltrekking van steeds dezelfde onaanvaardbare gebeurtenis die nooit helemaal te begrijpen is: het ritueel van de dood van God, in de vorm van een moord, te plegen door mensen die bang en laf zijn, en die om vergeving zullen vragen bij diezelfde God. Ze zijn al vergeven, maar hoe leg je dat uit?” Nu we weer de adventstijd in gaan dient datzelfde verhaal zich opnieuw aan; het anticiperen van de komst van de vleesgeworden God bij ons op aarde. Hoe ga jij het aloude verhaal dit jaar opnieuw beleven?
Patrick
